Hindi ko alam pero yun lang ang pananaw ko haha. Malabo naman ako parati pero ako lang ang nakakaintindi sa sarili ko. Pangarap kong lumipad at isa lang naman ang makakapagpatupad nun kundi ang Skydiving na pinaka-aasam-asam ko. Mayroon namang nag-ooffer pero hindi ko din alam bat ba hindi pa natutuloy. Siguro eh dahil kailangan ko pang dumaan muna sa progreso ng heights bago daw ang ultimate dive. Bungee muna o try ko tumalon dito mula 5th floor hanggang ground floor? Ewan ko, pasaan ba eh matutupad din yan. Hindi naman ako nagmamadali, may tiwala naman ako sa kakayahan ko, na balang araw, at di na nalalayo ang panahon na makakapag-skydive din ako.
Sa ngayon scuba diving muna ang inaatupag ko. At kahit na pailalim ang punta ko pag nagdadive, halos ganun din naman daw ang idea sa skydiving. Parehas may pressure na kailangan intindihin. Pero kung tutuusin parehas lang din naman delikado ang scuba at sky diving. Parehas din na may posibilidad ng pagkamatay. Lunod at durog. Parehas masaklap. Parehas patay.
Pero parehas din ang feel malamang. Iba lang ang adrenaline rush ng skydiving dahil mabilis. Pero kung paglipad lang ang pag-uusapan, para din naman akong lumilipad pag nagsu-scuba dive. Nakalutang din ako, hindi nakasayad ang mga paa sa lupa, parehas ng posisyon at may kakayahang kontrolin kung tataas at bababa. Mabagal nga lang sa ilalim ng tubig pero ganun din naman ata. Ewan ko.
Pero sa tuwing nasa ilalim ako ng tubig, ini-imagine ko na lumilipad din ako. Na-rerelax ang utak ko sa ingay ng mundo. Sa ilalim... ang dagat at ang sarili ko lang ang naririnig ko. Hindi ko na kailangan ng earphones para takasan ang kadaldalan ng ibang tao, ang busina ng mga sasakyan at music ng iba na hindi ko ma-appreciate. Maya't maya may sesenyas pa sa'yo, magtatanong kung "Okay ka lang?" at sesenyas ka lang na "Ok" naman. Tapos nun, tapos na. Balik sa kanya-kanyang business. Wala nang pakealamanan unless mukha kang timang dahil sa takot o sa taranta.
Madalas kinakausap ko ang mga isda. Nag-ha-Hi or Hello nga ako palagi. Iniisip ko kahit hindi nila ko naririnig, naiintindihan nila ko. Curious sila sa pagkatao ko dahil umaaligid-aligid sila sa'kin. Ang laki ko daw kasing isda haha.
Pero sa totoo lang, tumitigil minsan ang pag-iisip ko pag nasa ilalim. Ang alam ko lang kailangan ko lang huminga ng tama, kumalma at i-check kung hanggang saan pa ang kaya ng hangin sa tangke ko. Alam kong may hangganan ang buhay ko sa ilalim kaya natututo akong magtipid sa hininga. Mas matipid mas matagal ang paglipad. Relax lang, cool lang.
Ang sarap lang isipin na ako ang nagkokontrol ng itatagal ng buhay ko. Pero sa scuba diving lang yun, hindi naman pwede sa 'totoong' buhay.
Ang mga hand signals iisa lang ang ibig sabihin. Kung diver ka dapat alam mo, dahil kung hindi mo alam malilito ka talaga. Kaunti lang naman ang kailangan araling hand signals at paulit-ulit naman ginagamit. Pagnaubusan ng hininga, pag-ok, pag-ascend na, pag-decompression stop, pag-nahirapan mag-equalize, kung masakit na ang ulo mo - hawak kalang sa ulo mo at magbabaliw-baliwan ka lang sa sakit, maiintindihan na ng kapwa diver yun. Solve na. Pero sa totoong buhay sa ibabaw ng tubig, ang hirap sumens (sense) ng signal. Most of the time, people are getting wrong signals from other people. Minsan naman, iba na ang binibigay na signal, deadma ka naman. Minsan naman signal ng signal, pero hindi naman kayang panindigan hanggang signal lang. Haaay! ang hirap naman. Lito ka na nga mas nililito ka pa.
Hindi naman ako tanga-tanga no?
Oh well, kung sakali lang na magkaroon ka na ng lakas ng loob para ihinto iyang signal na iyan at maisipang i-dive iyan sa totoong buhay. Balitaan mo nalang ako, marunong naman ako makinig. Masyadong maikli ang buhay para panghinayangan ang mga bagay na sana ginawa mo na ngayon palang. Tara! Let's dive. Let's fly.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento