MUSIC AND SILENCE ARE PRICELESS GIFTS

I'm still in awe reading this the second time. And I just want to put this in my file so I could go back through it all over again and again.

I hope musicians won't lose this kind of addiction and passion to the art.
May we all enjoy the sound and silence in our every play. HAPPY MUSICIAN'S DAY! :)))

------------


REPOST


Commencement Address at Berklee

Sting

May 15, 1994

Sting

So I'm standing here in a strange hat and a strange, flowing gown in front of what looks very much like an audience, and I'm about to do something that I don't do very often, which is to make speeches in public. And I'm asking myself how I managed to end up here?

This was never in any plan I'd outlined for myself. Nevertheless, I'm here and you're all expecting something coherent, and perhaps meaningful, to come out of my mouth. I'll try, but there are no guarantees. And I have to say I'm a little bit nervous. You might think this is strange for a man who makes his living playing in stadiums, but I often stand in the middle of a stadium full of people and ask myself the same question, "how the hell did I end up here?" The simple answer is I'm a musician. And for some reason I've never had any other ambition but to be a musician. So by way of explanation, I'll start at the beginning.

My earliest memory is also my earliest musical memory. I remember sitting at my mother's feet as she played the piano. She always played tangos for some reason. Perhaps it was the fashion at the time, I don't know. The piano was an upright with worn brass pedals. And when my mother played one of her tangos she seemed to become transported to another world. Her feet rocking rhythmically between the loud and soft pedals, her arms pumping to the odd rhythms of the tango, her eyes intent upon the sheet music in front of her.

For my mother, playing the piano was the only time that I wasn't the center of her world—the only time she ignored me. So I knew that something significant—some important ritual—was being enacted here. I suppose I was being initiated into something—initiated into some sort of mystery. The mystery of music.

And so I began to aspire to the piano and would spend hours hammering away at atonal clusters in the delusion that if I persisted long enough my noise would become music. I still labor under this delusion My mother cursed me with the fine ear of a musician but the hands of a plumber. Anyway, the piano had to be sold to help us out of a financial hole, and my career as an atonal serialist was mercifully stunted. It wasn't until an uncle of mine emigrated to Canada, leaving behind an old Spanish guitar with five rusty strings that my enormous and clumsy fingers found a musical home, and I found what was to become my best friend. Where the piano had seemed incomprehensible, I was able to make music on the guitar almost instantaneously.

Melodies, chords, song structures fell at my fingertips. Somehow I could listen to a song on the radio and then make a passable attempt at playing it. It was a miracle. I spent hour after hour, day after day, month after month, just playing, rejoicing in the miracle and probably driving my parents 'round the bend.

But it was their fault in the first place. Music is an addiction, a religion, and a disease. There is no cure. No antidote. I was hooked.

There was only one radio station in England at that time—the BBC. And you could hear the Beatles and the Rolling Stones side by side with bits of Mozart, Beethoven, Glenn Miller and even the blues. This was my musical education. Its eclecticism, supplemented by my parents' record collection of Rodgers and Hammerstein , Lerner and Lowe, Elvis Presley, Little Richard, and Jerry Lee Lewis. But it wasn't until the Beatles that I realized that perhaps I could make a living out of music.

The Beatles came from the same working-class background as I did. They were English, and Liverpool wasn't any fancier or more romantic than my own home town. And my guitar went from being the companion of my solitude to the means of my escape.

There's a lot been written about my life after that time so that I can't remember what's true and what isn't. I had no formal musical education. But I suppose I became successful by a combination of dumb luck, low cunning, and risk-taking born out of curiosity. I still operate in the same way. But your curiosity in music is never entirely satisfied. You could fill libraries with what I don't know about music. There's always something more to learn.

Now, musicians aren't particularly good role models in society. We really don't have a very good reputation. Philanderers, alcoholics, addicts, alimony-jumpers, tax-evaders. And I'm not just talking about rock musicians. Classical musicians have just as bad a reputation. And jazz musicians...forget it! But when you watch a musician play—when he enters that private musical world—you often see a child at play, innocent and curious, full of wonder at what can only be adequately described as a mystery—a sacred mystery even. Something deep. Something strange. Both joyous and sad. Something impossible to explain in words. I mean what could possible keep us playing scales and arpeggios hour after hour, day after day, year after year? Is it some vague promise of glory, money, or fame? Or is it something deeper?

Our instruments connect us to this mystery and a musician will maintain this sense of wonder 'til the day he or she dies. I had the privilege of spending some time with the great arranger Gil Evans in the last year of his life. He was still listening, still open to new ideas, still open to the wonder of music. Still a curious child.

So as we stand here in our robes with our diplomas, our degrees of excellence. Some are merely honorary, some diligently worked for. We have mastered the laws of harmony and the rules of counterpoint, the skills of arranging and orchestrating, of developing themes and rhythmic motifs. But do any of us really know what music is? Is it merely physics? Mathematics? The stuff of romance? Commerce? Why is it so important to us? What is its essence?

I can't even pretend to know. I've written hundreds of songs, had them published, had them in the charts. Grammys and enough written proof that I'm a bona fide, successful songwriter. Still, if somebody asks me how I write songs, I have to say, "I don't really know." I don't really know where they come from. A melody is always a gift from somewhere else. You just have to learn to be grateful and pray that you will be blessed again some other time. It's the same with the lyrics. You can't write a song without a metaphor. You can mechanically construct verses, choruses, bridges, middle eights, but without a central metaphor, you ain't got nothing.

I often wonder: where do melodies and metaphors come from? If you could buy them in a store I'd be first in the queue, believe me. I spend most of my time searching for these mysterious commodities, searching for inspiration.

Paradoxically, I'm coming to believe in the importance of silence in music. The power of silence after a phrase of music for example; the dramatic silence after the first four notes of Beethoven's Fifth Symphony, or the space between the notes of a Miles Davis solo. There is something very specific about a rest in music. You take your foot off the pedal and pay attention. I'm wondering whether, as musicians, the most important thing we do is merely to provide a frame for silence. I'm wondering if silence itself is perhaps the mystery at the heart of music? And is silence the most perfect music of all?

Songwriting is the only form of meditation that I know. And it is only in silence that the gifts of melody and metaphor are offered. To people in the modern world, true silence is something we rarely experience. It is almost as if we conspire to avoid it. Three minutes of silence seems like a very long time. It forces us to pay attention to ideas and emotions that we rarely make any time for. There are some people who find this awkward, or even frightening.

Silence if disturbing. It is disturbing because it is the wavelength of the soul. If we

leave no space in our music—and I'm as guilty as anyone else in this regard—then we rob the sound we make of a defining context. It is often music born from anxiety to create more anxiety. It's as if we're afraid of leaving space. Great music's as much about the space between the notes as it is about the notes themselves. A bar's rest is as important and significant as the bar of demi-, semi-quavers that precedes it. What I'm trying to say here is that if ever I'm asked if I'm religious I always reply, "Yes, I'm a devout musician." Music puts me in touch with something beyond the intellect, something otherworldly, something sacred.

How is it that some music can move us to tears? Why is some music indescribably beautiful? I never tire of hearing Samuel Barber's "Adagio for Strings" or Faures "Pavane" or Otis Redding's "Dock of the Bay." These pieces speak to me in the only religious language I understand. They induce in me a state of deep meditation, of wonder. They make me silent.

It's very hard to talk about music in words. Words are superfluous to the abstract power of music. We can fashion words into poetry so that they are understood the way music is understood, but they only aspire to the condition where music already exists.

Music is probably the oldest religious rite. Our ancestors used melody and rhythm to co-opt the spirit world to their purposes—to try and make sense of the universe. The first priests were probably musicians. The first prayers probably songs.

So what I'm getting round to saying is that as musicians, whether we're successful, playing to thousands of people every night, or not so successful, playing in bars or small clubs, or not successful at all, just playing alone in your apartment to the cat, we are doing something that can heal souls, that can mend us when our spirits are broken. Whether you make a million dollars or not one cent, music and silence are priceless gifts, may you always possess them. May they always possess you.

TALINU-TALINUHAN

Writing is not my thing nor reading. Talking? I'm not sure because I talk shit most of the time. I'm a senseless talker, I'm a lazy reader and I'm a bad writer. I'm not even good in english, grammar? what the heck! It's for people who try their hardest to be good or be called best at something they don't even  own. Pilipino ako no! But because English is the universal language according to...wait I'm not even sure who said that... pero sige na nga let's english nyaha.

Okay. Huwag na baka mapahiya lang ako hahaha.

Yung iba nga feeling nila ang galing-galing nila mag-english pero feeling lang pala nila. Ako naman hindi... kaya nga mas pinili kong gawing tagalog itong blogger site ko, kasi nakakapagod mag-english. If it's really necessary then as much as possible I would try to write or talk in english but if it's not, why try hard? or why waste my time checking my grammar every single time. Mabuti pa ang balarila ng tagalog mas madaling intindihin dahil dito tayo sanay. Hindi naman ako beauty queen para maghanda para sa isang matalinhagang tanong ng mabubunot kong judge. O di kaya naman eh presidente ng pilipinas para magkaroon ng kahihiyan kung sakali mang masabihan ng 'bobo naman pala to sa ingles eh!' O call center agent para dumugo ang ilong kaka-kausap sa mga i-rate na kano na walang manners at paggalang sa kausap na hindi marunong mag-english.

When someone talks to me in english, I'd talk back in english as well, pero kung walang dahilan? bakit? para ano? Para matawag na matalino? Siguro kung makakapag-asawa ako ng foreigner, baka sakali pa nyahahaha.

But knowing how to speak or to write in english is a good thing. Hindi ko naman sinasabi na ang mga nag-iingles ay higit pa sa mabahong isda hahaha. Pero naging status symbol na daw kasi ito ika nga ng marami. If you're good it means you're educated, sa salitang barubal, 'Uy! bigtime inglesera/inglesero, nakapag-aral, hanep.' Kung excellent ka pa edi ikaw na talaga. You already! (Ikaw na yan) Pero para sa mga marunong magsalita at magsulat sa ingles ng walang pag-iimbot, alam ng mga yan kung sino lang ang trying hard at nagtatali-talinuhan. Parang yung hindi naman talaga mayaman, na nagya-yaman-yamanan. Hahaha. Hanep sa example, sapul na sapul. Eh halata naman talaga yan, sa buka palang ng bibig. Sa itsura pwede din, pero mahirap kasing humusga sa itsura. Yung iba mukhang tae, pero pag-nag-english na, magtago ka na kasi mauubos talaga ang dugo mo sa kalaliman ng ingles. Pero marami naman ang nagkukunyari lang, mukha lang magaling pero dinadaan sa 'Actually at Yeah, I know, yeah, yeah, yeah! hahaha. Kala mo kung sinong maka-balandra ng english sa pagmumukha at ang masakit pa sa bangs eh, buong pag-aakala niya tama siya ahaha. Eh yung mga malakas makigaya ng english sa mga nabasang comment or status sa facebook o sa twitter pero hindi naman alam kung papano talaga ang gamit sa tunay na buhay. Yung mga umiintindi ng literal tapos hindi alam, idiomatic expression pala. Hahahaha.

Pero ang maganda buti nalang pinoy tayo. Kasi kahit papano eh magaling-galing tayo pagdating sa aspetong inglesan. Mas madali tayong maintindihan kahit madalas mali ang prepositions, conjunctions, sablay sa pronouns at Subject-verb agreement. Ang mahalaga lang naman nagkakaintindihan at maiparating ang gustong sabihin. Pasasaan ba eh, makakalimutan din na nagkamali ka sa 'I didn't told you' mo nung isang araw. Mahaba pa naman daw ang araw at magiging 'I didn't tell you' din yan pagdating ng panahon, mabigyan ka lang daw ng chance eh maisasakatuparan mo din ang diperensya ng 'Your sa You're.' O kaya makakapagcomment ka na ng iba pag-tinag ka sa status na enlgish o Note or blog in English, maliban sa "Yeah, I agree, Great idea, I love it" at pagpindot lang ng Like button dahil wala kang masabi dahil nahiya ka mag-english kasi di ka sigurado sa kakayahan mo. Lakasan lang daw ng loob yan, pakapalan ng mukha pero wag naman sobrang kapal, minsan i-check mo naman. Kaya nga may dictionary, para sa mga taong makakalimutin tulad ko. At may access ka naman sa internet, pwede naman magtanong kung papano ginagamit ang ilang phrases sa tamang paraan at di sa walang kapararakan, masabi lang na nakapag-english ka. Hindi daw ganun yun.

Ang payo ko lang, try mo i-rank ang sarili mo from 1-10 kung gaano ka kagaling sa english. Kasi kahit na sa tingin mo eh 10 ka na, pwes lokohin mo ang lelang mong panot. Alam ng taong bayan kung gaano ka kabakekang mag-ingles, huwag kang magpanggap. Pwede naman magbasa, pero siguraduhin mo lang na tama ang binabasa mo at naiintindihan mo. Manood ng mga english movies o series o cartoon shows.

Lahat naman tayo guilty dito. Pero kung sa tingin mo eh kailangan mo pang palawakin ang vocabulary mo dahil nasaktan ka sa ilang mga panukala dito. Okay lang naman, kaya nga may salitang 'ARAL'. Lahat naman napag-aaralan, lahat natututunan. Hindi pa huli ang lahat.

Pero sabi nga ni Einstein "As far as I'm concerned, I prefer silent vice to ostentatious virtue." Sa simpleng salita, sabi din ng chain-smoker "Alam ko ang taong marunong magyosi sa nagpapanggap lang, kaya wag kang hithit-buga."

DAYDREAMER echos

Eh bored!!!

I've found THE (old) LOVE OF MY LIFE

I saw this Song hits we bought two weeks ago at a thrift shop in Lb Laguna. Dated 1999 with a Backstreet Boys cover and a young J.Lo on the back cover hahaha. I went through it this morning and found this song. Super-favorite ko to nung college, so test lang kung alam ko pa siya kantahin. So far, mukhang tama naman ang chords, ako lang ata ang mali hahahaha. Good Morning! Good Vibes :)))

WALANG PAKEALAMANAN NG BAGONG PANUKALA

Disclaimer: Walang pakealamanan ng  mga panukala, kung ayaw mong ituloy ang pagbabasa at sa tingin mo eh tatamaan ko eh wag nalang. At kung sa tingin mo naman eh ikaw ang dine-describe ko, wag kang masyadong mag-assume. At please lang, kung nandito ka para manghusga, please lang hindi kita kailangan. At panghuli kung hindi kita kilala pero kilala mo ko at galit ka sa'kin dahil feeling mo eh naapektuhan ko ang pagkatao mo, pwes discretion mo na yan. Pero kung game ka para sa baliw na panukala ko. Go lang hindi kita pipiligan, proceed. :)))

------------------------------------

Kung nakapanood ka ng iGenius Simulcast nung sunday pwes mage-gets mo how Steve Jobs changed the world. Hindi talaga ko buyer or fan ng Apple products. 2008 I bought  that iPhone na sobrang fantasized by some noon at sobra-sobrang sikat na ngayon. Dati kasi hindi masyadong pinapansin ang Apple products dahil mahal nga and hindi naman siya masyadong sikat dito sa Pilipinas. Ito ngang phone ko galing pa ng states kasi di pa talaga available dito noon at at&t pa ang line ko hahaha naka-jail break lang ako, kaya nga hindi ko ma-update online ng bagong OS version kasi maba-block ako ng at&t hahaha ang labo! Anyway, masyado lang akong ambisyosa dati kaya iPhone ang binili ko at tsaka maliban sa Sony Ericson, wala na kong ibang gustong brand ng phone, matagal ko ng itinakwil ang Nokia dahil sa kabagalan niya at bilang may ADD ako eh hindi talaga siya bagay sakin dahil super-hang ang drama niya. Iba talaga ang iPhone, sabi nga sa iGenius, "music, internet and phone in one". Sosyal!!!


Hindi naman ako sosyal, nahulog lang kasi sa inidoro dun sa editing house na pinagtratrabuhan ko noon yung isang super favorite ko na k16i Sony Ericson kaya napabili ako ng bagong phone, at dahil "mayamang" ako - noon, iPhone ang ipinalit ko. Hindi naman ako nagsisi. :))) Minahal ko siya ng lubusan hahaha, kaya nga hanggang ngayon siya parin ang phone ko :))) We're meant to be together forever! Sabeeee?!


Iniba ng iPhone ang mundo, iniba ng kakaibang idea ni Steve Jobs and mundo sa pamamagitan ng iPhone. Pero di lang ng iPhone, marami pang ibang genius ang nag-iba ng mundo, iniba na talaga ng teknolohiya ang mundo.


SIMPLENG MEETING/KITA-KITA.


NOON:
May sarili kang phonebook, yung tipong sulat kamay pa at di lang yun, kabisado mo lahat ng number ng mga kakilala mong may telepono. Kapag may tatawagan ka namang mga importanteng tao o lugar, kailangan may yellow pages, nandun lahat at iisa-isahin mo pa bilang may magkakapangalan pa. O di naman kaya punta ka sa may gilid ng ref nandun may mga madalas tawagan na numbers. Tapos kailangan mong pang humanap ng mga payphones/booth para makatawag. Naabutan ko 3 pesos per 1 minute call.


EH NGAYON:
May phonebook parin pero nasa cellphones na, wala ka na ngang kabisadong number ngayon ng kakilala mo, kaya pagnawala ka, wala ka talagang matatawagan. Pag may kailangan ka namang tawagang lugar o kakilala pwede naman hanapin sa internet sa telepono o sa mga pc shops, andun nasa mga SN sites nila nakabalandra, o di kaya pwede naman i-message nalang sa FB or i-TWEET pag wala ka ng load kaya di ka maka-reply or lowbat ka kaya hindi ka ma-reach.


KAYA NAMAN:
Tamad na magkabisa, hindi na nakakapagbasa, wala na ang importansya ng usapang matino paminsan. Ang oras wala nang halaga, dahil pwede naman i-text kung nasaan, kita-kita nalang, text-text nalang. Meron naman daw SN sites, dun nalang. Tsk.tsk.


BIRTHDAY GREETINGS at iba pang okasyon.


NOON:
Pupunta ka talaga sa bahay para maki-birthday, o kaya yun nga tatawag ka sa telepono para bumati at kung nasa malayo ka naman magpapadala ka ng sulat o ng greeting card para bumati may kasama pang picture o kung ano man, regalo siguro. Pag mag-iimbita ka nga, pupuntahan mo talaga sa bahay para ibigay ang invitation mo. Parang napaka-meaningful ng mga okasyon, feeling mo ang daming nagmamahal sa'yo kasi andaming dumalo nung birthday mo o kaya nung pasko nung new year yada, yada, yada. O kaya dahil isa ka sa mga pinuntahan sa bahay para maimbita, yessss, lalo na kung crush mo pa yung may birthday, naks, ayos yun.


EH NGAYON:
Babatiin ka nalang sa FB o sa Twitter, o kaya i-tetext ka nalang, swerte mo kung tatawagan ka sa cellphone para batiin. Greeting cards sa FB narin o kaya may mga links ng mga kung anik-anik. O kaya Facetime o kaya Skype, sosyal diba? lalo na kung may video greetings ka pa.


KAYA NAMAN:
Iba na feeling ngayon, looking forward ka na kung sino ang magpopost sa wall mo sa facebook, kesa sa sino ang babati sayo ng personal o yung tipong maririnig mo ang boses na nagsasabing :Happy birthday. tapos may kasama pang kumustahan ng konti. Okay lang na hindi mo na kitain kasi pwede naman i-Tweet nalang, at least malalaman pa ng buong mundo na binati mo si ganito. Tsk.tsk. Wala na ang halaga ng akap, o ng beso o ng boses man lang at ng regalong binibigay ng personal, hindi galing sa email o sa youtube o kung anong site. Bihira nalang ang gumagawa niyan, yung tipong lights out surpresa, may cake at balloons pa, pansit o spaghetti lang masaya na. O kaya simpleng roadtrip at isaw lang sa kanto o fishballs sa tabi-tabi masabi lang na "oi treat kita, birthday mo!". Yung tipong alam mong mahalagang tao ka ng araw mo. Haaaay!


GETTING TO KNOW STAGE - PANLILIGAW - BF/GF RELATIONSHIP - MARRIAGE.


NOON:
Kailangan mong sulatan para magpakilala, at kakausapin mo para malaman kung pwede ba ligawan, o tatanong mo kung may BF/GF na ba, o kaya alamin ang telepono sa bahay para makausap. O kaya i-stalk mo sa pamamagitan ng pagpunta kung saan din siya pumupunta. Alamin ang oras ng paglabas ng school o ng trabaho para kunyari nagkasalubong kayo pero kyeme lang. Pag manliligaw ka na, hatid sundo, sulat parin, tawag sa telepono, bisita sa bahay, date kung saan-saan. Nandun parin ang sense ng pagkikita at pag-uusap. Pag kayo na, ganun parin naman, pero pag mga tipong dates, tatawagan mo at sasabihing ganitong oras ako dadating. Kaya ikaw naman si girl, super-prepare ka na para pagdating niya ready ka na, antay ka nalang ng doorbell o kumahol ang aso niyo kasi may tao sa labas ng gate o sa pinto mo, pagna-late ng konti, magwo-worry ka pa ng konti kasi bat ang tagal?! hahaha. Pero pagdumating na, okay lang, tinest lang ang patience mo ng konti. ahahaha. Pag-asawa mo na, yung tipong ala-syete palang nagluluto ka na, kasi dadating na ang iyong mahal na asawa kasi ganitong oras ang uwi niya. Tapos naman, sa umaga, may mga notes pa na iniiwan na, good morning, have a good day love. asus! ang cheesy!!!


EH NGAYON:
Kung may crush ka o gustong ligawan, titingnan mo nalang ang impormasyon sa FB, sa TWITTER at kung saan man siya may account. Dun mo din makikita kung in a relationship ba o single. May libre ka pang pictures aba, makikilatis mo na daw kung maganda o gwapo ba talaga. Ilang taon na, saan nag-aaral, anong trabaho, kung anong gusto niya sa buhay at kung anu-ano pa. In one click, ang impormasyon - nakabalandra pati phone number, cellphone number, pati address. GO!!!! tsk.tsk. Pag-nililigawan mo na, siyempre malamang everyday magtetext ka ng kamusta, meet nalang kung saan, tanong mo nalang wat time siya andito sa lugar na to, magkita nalang kayo dun. Pag-GF/BF na, maya't maya text kung kumain ka na, kumusta ka na, anong ginagawa mo ngayon, miss na kita I love you. I love you too. Kahit routine nalang, sige lang, minsan kahit hindi na totoo, hindi lang sumama ang loob, te-text mo nalang din. Yeah, miss din kita!!! hahaha. Ang masaklap pati break-up sa cellphone nalang din. Pati awayan. Lahat na!!! Pag-mag-asawa na ganun din, kulang nalang pati pag-gawa ng baby sa cellphone nalang din. Hay! Nako!


KAYA NAMAN:
Sinusukat ang relasyon sa dalas ng text, sa dalas ng post o chat sa FB, kung ikaw ang pinakamasipag at unang nagcomment sa post, sa dami ng tweets, sa tags, kung ilan ang pictures niyo together, kung gaano kayo ka-sweet. Woooosh! Madalas pati ang away, pinagmumulan na ang FB at iba pang SN sites. Kasi paranoid si Boy o si Girl, bakit nag-post siya ng ganito kay ganito, bakit ito ni-like niya yung akin hindi? Bakit parang ang sweet ng pagkaka-tweet niya kay ganito? Bakit hindi siya nagreply dun sa post ko? Hay! Nako!!! Lumiliit ang mundo. Kumokonti ang togetherness ng magkakarelasyon, pwede naman mag-skype nalang o kaya chat, real time din naman. Pero yung feeling na alam mong andun, hindi mo na alam kung andun nga talaga. Kasi binabase na sa sweetness ng pagkakatext o pagkaka-post. Kung may puso o smileys pang kasama, additional sweetness daw. Kung may picture at video pa, ah eh super-cheesy na daw talaga. Pero yung usap na nakikita mo ang reakson at kilos ng isa't-isa, yung tono ng pagkakasabi ng isang salita,, yung lalim at kislap sa mga mata, wala na. Ewan ko ba ang daming nahuhumaling sa mga Cyber-realtionships. Anong meron? Walang sincerity, at kung meron man, napakababaw na ng appreciation natin sa sweetness at sa tinatawag na love o true love para sa mga nagpapaka-deep. Tsk.tsk.


LITRATO


NOON:
Kung hindi ka ganon kayaman at wala kang pambili ng sangkatutak na film, eh bilang lang ang shots mo, yung tipong kung 36 shots eh, 10 shots na solo, 10 shots na grupo, 10 shots para sa solo naman nung kasama mo tapos yung remaining shots bahala na, pwedeng shots ng lugar o kaya ng mga animals kung sa zoo kayo mamamasyal hahaha. May libre pang mga 2 shots dun, hanggang hindi pa nagrerewind ang camera. At ang catch dun, hindi mo sigurado kung anong kalalabasan ng shots mo, ang masaklap pa eh kung tanga-tanga yung nagtanggal ng film sa camera at na-expose pa eh wala na nalintikan na. Expect mo na, na may tama ka ng liwanag sa mukha o kaya sa sobrang malas, puti lang ang shot o kaya paa mo lang yung nakita hahaha. Yung mga nakakatawa naman yung tipong, nakapikit ka, o kaya mukha kang tanga kasi hindi ka naka-smile o kaya may biglang dumaan ikaw lang ang natakpan hahaha. Pero priceless, kasi yun na yun, hindi mo na mababago, depende nalang sayo kung lalagay mo sa album mo o itatago mo. Kung paborito mo eh, magpapa-develop ka pa ng malaki at ipa-paframe mo pa. Lilipas ang ilang taon, pagmay bisita ka, yung album na nasa sala, yun kagad ang ipinapakita natin. Precious ang mga oras kasi dun palang makikita yung anong itsura mo nung bata ka, minsan may picture ka with someone they know din. Maraming revelations. At nagkakaroon ng deeper connections kasi iba yung feeling ng nag-ba-browse ng photo album, ang reactions parang nakaka-capture din. Ilang taon ang lilipas pa, mas lumuluma mas nagkakaron ng halaga, tumatanda mas gumaganda mas nagkakaron ng value.


EH NGAYON:
Lahat halos ng telepono may camera na, kung pangit ka sa shot na ito, pwede burahin tapos ulitin ulit. Tapos pwede na din i-edit, palitan ng kulay, i-crop, i-send kung kani-kanino. Ang masaklap pa eh pagpinost pa sa mga SN sites, lahat na ng may access sa account mo, alam na. Antay ka nalang ng comment. At mas maraming comments at likes, SIKAT?! mas maraming nagsasabi na maganda ka sa litratong ito, WOW! na-bo-boost daw ang confidence mo dahil marami kang fans. Nyahaha. At dahil wala na ngang limitasyon sa shots eh 300 ang litrato mo dahil yun ang kasya sa 8GB mong memory card. So lahat yun i-popost mo, para ma-unload ang card, tapos buburahin mo na, hayaan na naka-save sa isang SN site mo. Safe na yun dun. Pano kasi mas maraming pictures mas marami daw makukuhang atensyon, mas marami ang magcocomment at mag-la-like.


KAYA NAMAN:
Dumadaan nalang lahat ng litrato. Imahe nalang ng pangyayari sa araw na ito, bukas wala na nakalimutan na. Pagwala kang connection, sorry hindi mo mavu-view, hindi ka makakag-like o comment na maganda. Wala ng anticipation kung anong itsura sa mga litratong kinuha. Nakikita nalang, pero hindi na nahahawakan. Masyado ng digital, lugi na ang mga film and ibang camera stores kasi bihira nalang ang tumatangkilik ng print. Hindi na din mabenta masyado ang mga photo albums. Wala na ding nagpapapicture sa mga Studios kasi kung may SLR ka o camera phone, pwede naman na dun. I-edit nalang sa photoshop. Nakaka-miss ang pagpapagpag ng alikabok sa mga photo albums, yung tipong hahalungkatin mo pa sa baul para maipakita sa isang tao. "Ito ang itsura ko noon, ito tayo noon natatandaan mo ba?". Tsaka kayo magrereminisce, hay ang sarap naman mangarap. Makabili nga ng photo album bukas hahaha.


Masyado na kong madaldal tatapusin ko na sa...


PAGKATAO at BUHAY


NOON:
Hindi mo masasabing kilala mo ang isang tao unless nakasama mo talaga - ng matagal. Hindi mo malalaman matalino si ganito kung hindi ka pupunta sa bahay at makikita ang mga plake at medalya na nakasabit sa dingding. O base sa kwento ng mga kapamilya at kaibigan. Hindi basta-basta kung hindi ka magtutuon ng panahon at ng oras para makasama ang isang tao, para masabing kaibigan mo talaga siya. Panahon, oo tagal ng panahon ang binibilang noon. Pagsasama, oo sa dami at tatag ng samahan nasusukat ang pagkakaibigan.
Mas malalim ang buhay dahil kailangan mo halungkatin ng matagal, araw-araw na obserbasyon. Ang pagkatao, hindi basta-basta, noon nakabase sa reputasyon, kung ano ang pagkakilala ng iba base sa kwento, sa pagkaka-describe ng iba kung sino at ano ka.


EH NGAYON:
Porket friend mo na sa isang SN site, friends na?! Isang buong araw mo lang ka-text feeling mo close na kayo. Nag-like lang ng isang photo mo o nagcomment lang ng "ang cute mo dito" feeling mo may crush na sa'yo. Kung pano mo gustong makilala, ilagay mo lang sa profile mo lahat ng kayabangan mo at iyon ka na. I-post mo lang pati ang nakuha mong award at binili mong napakamahal na sapatos, mayaman ka na. Magbalandra ka ng mga pictures mong naka-two piece at bikini, maipakita lang na sexy ka. Go!!! Flaunt everything, project everything kahit madalas hindi naman talaga ikaw yun. Gusto mo lang magpasikat. Gusto mo lang makilala as ganito as ganyan. Fan ako ni ganito ni ganyan. Pero sa totoong buhay hindi naman talaga, gusto mo lang maki-uso. Gusto mo lang i-broadcast sa buong mundo ang lahat ng ginagawa mo, mag-inggit? magmayabang? mag-pa-impress sa crush? masabi lang na IN ka? ewan ko. Iba-iba ang intensyon ng lahat ng tao.


KAYA NAMAN:
Hindi mo na talaga kilala ang mga nakakausap mo araw-araw. Close ba talaga kayo dahil marami lang kayong pictures sa mga SN sites na magkasama kayo, o mayaman to kasi ang dami niyang pictures abroad et al. Nakabase ang pagkatao at ang buhay mo, ayon sa mga pinapopost mo at kung ano ang nasa profile mo. Dahil lahat na ng magandang pwede mong ilagay, nilagay mo na para masabi lang na maganda kang nilalang ng mundong ibabaw. Yung mga panget, hindi mo nilalagay kasi nakakahiya nga naman. tsk.tsk.

Hindi ako nagpapakadalubhasa. May mga SN accounts din ako, marami din akong pictures and videos sa mga iyon. Konti nga lang ang mga friends ko dahil hindi naman ako nag-a-add ng kung sino-sino. Alam ko naman na sa isang banda eh nahumaling din ako sa mga SN sites na yan. Pero matanda na ata ako at twisted ako ngayong araw na to hahaha. Hindi ako naghuhugas kamay, pero ngayon na tinatamad na ko bumisita sa mga SN sites ko, na-re-realize ko lang kung gaano ka-importante ang privacy. At ang ease na alam mong hindi naapektuhan ng ibang tao ang nilalaman ng isip mo ngayon. Marami kasi ang gumagawa ng mental interpretations sa mga post, sa mga pictures, sa status. Nagpaparinig? Nagagalit? Nang-aaway? Nagpapayabang? Nang-aasar? Nagpapapansin?.. Yeah madalas nagpapapansin. Try mong maglagay ng status na "I'm so sad today"... malamang madaming magtatanong kung bakit hindi ba? Ewan ko, pero ngayon kasi, ewan ko baka masyado lang iba ang takbo ng utak ko ngayong araw na ito, nakakatamad lang, nakakatamaran ko na. Masyado silang maimpluwensya. Ginagawa kang tamad, ginagawa kang tanga, ginagawa kang hindi ikaw. Well, yung mga pinopost ko naman eh totoo naman, madalas nga eh mukha pa talaga kong tanga, pero EWAN KOOOOO! Ayoko lang maapektuhan ng mga SN sites. Ang lakas maka-paralyze. Ang lakas makasakit ng ulo ng iba.

Naalala ko sabi ng professor ko dati sa Sociology, hindi ba natin naiisip na may mga aliens na talaga sa paligid natin na nagtransform lang bilang tao, at unti-unti na tayong nilalagyan ng chips sa mga brains natin. At sila na din ang nag-iimbento ng mga makabagong appliance at gadgets para gawin tayong tamad. At dadating ang panahon na  sa sobrang hindi na natin kayang gumawa manually at masyado na tayong nakadepende sa mga makabagong teknolohiya sa paligid natin eh wala na talaga tayong alam gawin? Ginagawa na tayong robot unti-unti at ang chips na nilagay nila sa brain natin eh bigla nalang nilang ia-activate at sa isang kurap eh alipin na nila tayo ng hindi natin napapansin.

Tsk.tsk. hindi naman malayo sa katotohanan. Konti nalang ang mga batang marunong maglaro ng patintero, ng tumbang preso, ng syato at ng tagu-taguan. Halos karamihan na kasi nasa tapat ng PC, ng laptop o ng game console, nakaupo at nakatapat sa harap ng telebisyon o ng PC monitor.

Ang sense ng "kasama" ay limitado na. Ang term na "kausap", ang dami nang ibig sabihin, pwedeng kausap sa FB, kausap sa Twitter, kausap sa Skype, kausap sa text... ewan!!! Dati pag sinabi mong kausap ko si ganito, kausap talaga. Yung tipong talsikan ng laway ganon hahaha.

Marami ang naghihiwalay dahil sa selos sa mga SN sites, yung mga paranoid na nag-iimbestiga, nagbabantay ng post, ng like. Yung iba gaya-gaya pa, yung tipong iniiba na ang tunay na pagkatao nila para lang magustuhan ng iba. Yung mga nag-ra-rant, yung tipong pati pag-tae iti-tweet pa, ang nakakatawa pa dun, naka-public pa ang mga accounts, gusto  lang talaga magpapansin.

Nakatatawa. Nakasasawa.

Akala ng mundo mas lumalalim ang buhay sa mga makabagong imbensyon. Mas bago sa teknolohiya mas maayos ang buhay, mas IN, mas sikat. Pasasaan ba, ang tunay na talento ng tao, unti-unti ng nabubura dahil kaya ng gawin ng robot at mas flawless pa. Dadating ang panahon, ang kakayahan ng tao, limitado na. Dadating ang oras na ultimo simpleng gamot sa lagnat, i-gu-google pa. Tsk.tsk. Darating ang panahon, ang companionship, virtual na. Ang kaibigan, CG na. Ang pamilya, nag-uusap nalang sa pocket PC's, nagwa-wire nalang ng allowance sa cellphone, kahit hindi na magktia-kita ayos lang, SKYPE. Ang pag-ibig, ini-inject nalang sa utak at puso. Ang buhay, de-saksak na. Pwede mo i-charge pag-wala nang energy. Mag-download ng HAPPY APPLICATION at i-install para sumaya ka. 

Ewan ko. Hindi ba lahat ng parte ng katawan natin na hindi nagagamit, nag-sh-shrink? Pansinin mo sa kamay mo, kung right handed ka, mas malaki ang kanang kamay mo kasi yun palagi ang nagagamit. Ang muscle para lumaki kailangang i-work out. Para hindi ka tumaba magbawas naman ng pagkain. Ang ginagawa ng teknolohiya ngayon, lahat pinapadali, may mga gadgets na pampalaki ng muscle kahit na nakaupo ka lang. Ikabit mo lang sa braso mo, i-wo-workout na daw nito ang kusa. Tsk.tsk. Hindi na talaga tayo pinapakilos ng malala. Lahat ng malalaki noon, pinapaliit na ngayon. No wonder, balang araw, pati utak natin nag-shrink na dahil hindi na masyadong nagagamit dahil computer nalang ang nag-iisip para sa'tin.

Read, write, move and go places. Wag lang tayo mag-stop sa pagiging consumer lang at umasa. I-build ang buhay hindi base sa profile sa SN sites at sa mga post and statuses. Wala akong pakealam kung 5 million ang followers mo o 5000 ang friends mo sa FB. Darating ang panahon, sa gitna ng problema at ng sakuna, kung sino ang taong nasa tabi mo yun ang mahalaga. Hindi matutumbasan ng ka-tweet o ka-FB o ka-text o ka-SKYPE at ng kung sino ang palaging visible sa wall mo o sa timeline mo ang kasiyahang maibibigay ng totoong "kasama at kausap". Pero sa totoong buhay naman talaga, wala pa ata sa 5% ng mga friends natin sa mga SN sites eh totoo talagang kaibigan natin.

Hindi naman lahat ng gumagamit ng internet ay responsable dahil sa sobrang accessible nito, basta marunong kang mag-operate, user ka na. Pero sa panahon ngayon kahit 2 years old marunong gumamit ng computer. tsk.tsk. Nalason na ng husto ng teknolohiya ang mundo. Ang lakas lang din maka-loko ng mga SN sites, di natin alam, brainwashed na tayo. Kala natin lumalawak ang ating social skills pero sa totoo, nililimitahan nito ang kakayahang nating sumens ng true emotions, ng psyche at ng actions dahil nakabase nalang lahat sa text. Bahala ka ng magbigay ng sarili mong interpretation, ganon.

Tsk.tsk. Ang hirap naman dahil pagwala kang mga ganyan-ganyan, hindi ka daw IN. Underground nga daw sabi ng iba.  Marami pa rin akong kakilalang walang FB, o Twitter o Google+. Wala naman akong nakikitang lamang ko sa kanila. Hindi din naman sila less as a person. Parang mas madami pa ngang angst ang mga taong may mga accounts sa SN sites. Parang ako lang ngayon. Tsk. Ewan ko. Basta ko dito nalang muna ko siguro. At isa lang ang alam ko sa ngayon, ang daldal ko!!! hahaha. Pwes, walang pakealamanan kahon ko 'to no!

TAKE IT FROM HERE

Nagising ako sa kantang ito... pakinggan mo, tingnan ko kung di ka magigising, haha.

Moves like Jagger

Nung isang linggo ko pa 'to kinakanta hindi ko alam kung bakit hahaha. Humingi pa ko ng mp3 sa friend ko at 207 plays na siya  sa iTunes ko simula lang nung friday lang.

Hindi naman ako talaga fan ng Maroon 5, pero medyo gusto ko lang si Adam Levine hehe though hindi din masyado kasi ang liit ng boses niya parang hindi bagay sa kanya hahaha. Pero 'di ko din alam pero gusto ko tong song na to ngayon, bakit ba?!

Hindi din naman ako maka-Christina Aguilera, dahil di ako fan ng mga kanta niya dahil masyadong ma-riff at mataas, kaya di kasama sa line up ko (singer naman pala ko?!) hahaha.

Hindi ko din naman masabi na dahil kay Mick Jagger, dahil ang tanda na nun haha. Siguro dahil lang din sa The Rolling Stones? pero hindi din naman ako fan ng The Rolling Stones, kasi naman ang bata ko pa noh nung panahon nila. Kung 28 ako ngayon, siguro -28 palang ako nung nabuo sila hahaha. 1962 daw ayon sa Wiki, so ibig sabihin kinder palang ang nanay ko nun, so negative 21 ako, goodluck naman dalawang dekada ahahaha.

Pero fan naman ako ng oldskul sutff kaya ok lang, may pink shirt nga ko na may print ng The Rolling Stones at Led Zeppelin na isa pa sa mga 60's rockbands, though again, hindi naman ako talaga fan ng hard rock music dahil wala ako maintidinhan at hindi ko naman ma-appreciate talaga kahit na mukha akong rockista eh hindi naman talaga ko mahilig sa heavy metal hahaha. Pili lang pero hindi ako super fan nyehehe.

Nakakatuwa lang itong song na ito, dahil sa kanyang dance-beat sarap gamitin sa jogging o habang nagse-skate. Mapapa-move like Jagger ka talaga hahaha. Pero malamang gagamitin ko to mamaya habang naglilinis ng bahay. Natapos ko na ang CR, kung saan eh pwede ka na matulog sa sobrang linis hahaha so mamaya ang buong bahay naman. Sinisipag na ulit ako ngayon. I'm gonna miss someone this week. Awwwww :(

Kanta nalang muna tayo. Good vibes! :)))

WE GIVE IN SOMETIMES

I'm topak again. I don't want to visit any social networking sites ngayon. Tinatamad na ulit ako :) So, I guess dito muna ko sa blogger. Ayoko ng kausap, ayoko ng Likes, ayoko ng comments, ayoko ng mentions, ayoko ng retweets, ayokong ma-tag, ayoko ng mag-post at ayoko ng kahit anong notifications.


Ayoko ng ingay ng FB, ng Twitter at ng Google+!


Kanina lang may nag-message sa'kin sa FB na hindi ko naman friend. "I'm bubbly daw, continue spreading the positive vibes." Pero hindi ko alam bigla akong tinamad. Ang labo parin?!


Silence and solitude, dito muna ko siguro.

PHOTOGRAPHED MEMORY

I was watching Natgeo's Test your brain : Memory episode last night and I couldn't help but remember this note I wrote a year ago. This note includes a picture of two old people walking away but their shadows otherwise show the true emotions of what their hearts really feel for each other.


According to Test your brain the duration of short term memory is believed to be in the order of seconds. Generally, it holds information for only 10-20 seconds. Items stored in our short term memory tend to be discarded fairly, rapidly however. It can normally holds approximately 7 pieces of information simultaneously and new data displaces whatever is already there. Ergo, short term memory is easily lost.


But memory in general, simply put as a mental activity of recalling information that we have learned or experienced.


Like this note.


It's nice to look back to those days when we felt pain. When we felt that we were losing gravity and when life wasn't being fair to us. And then we try to compare it to our present state, when we don't remember how it felt anymore, because we feel good - now, or needless to say we feel 'really' great - now. We pursued that path we sub-consciously avoided and here, now, as we start tracing that there-to-here-track, we take pride, head-high, wearing that sweet smile, thanking time for making it easy for us to heal and replace that old self with a new one, a better one I must say :)


We never really forget things or... people. Especially those that we have learned to memorize, may it be a face, a gesture, a voice, a laugh or even a smell, such things that don't need an expert to tell us that it is true or false. We may forget people by their names, or where they live or where we have first met them. Or whatever or however we may try to simply forget a person we did wrong or they to us, we just can't, we never can, because they've already become part of that billion neurons inside our brain, that one or couple of neurons that would try to sneak in once in awhile and make us remember them.


As for me, I just intend to smile. Though sometimes I'm an inch away to missing those little things again, I'd rather painstakingly draw my attention to those 'other little things' I'm trying to enjoy at the moment. Those will always remain as streaks and echoes I guess, a constant reminder of how bad life could be sometimes. Nevertheless, life knows how to make it up big time in a lot more ways than one :)


While in some of Test your brain's activities where I deliberately participated haha and surprisingly made few correct answers, it's a shock to realize that 'my memory doesn't really suck that much.' Yeah!!! Akala ko kasi malapit na kong maging goldfish, buti nalang!!! :)))

10,227 SUNSHINES

Umulan na naman ng kaarawan ko. Sanay na ko. Buti nga hindi bagyo. At nasa trabaho na naman ako, sanay na din ako, dahil simula ng nag-umpisa akong magtrabaho, hindi palusot ang birthday para umabsent. Pero okay lang wala naman akong balak magpa-party o maglamyerda dahil naka-schedule na next weekend. Panibagong pangarap na matutupad na din sa wakas :))) Ang aking DISNEYdreamLAND :) Yes, that child always remains with me. Madalas naman akong napapagkamalang bata, hindi lang dahil sa maliit ako at mukha akong 12 haha, pero dahil para akong bata kumilos madalas kahit na feeling ko eh matanda na ko hahahaha. Ang labo parin?! Hindi naman mawawala yun, masayang maging bata.


Hindi ko masasabing sobrang saya ng aking 28th birthday kahit na nagkamali ng number ang aking Alagang Kapatid family eh ayos lang. Pa'no kasi 27 ang nakalagay sa cake hehe. At kahit na din alam ko na magbibigay sila ng surprise eh okay na din. Maraming salamat :) Sa mga greetings lang sa FB eh masaya na ko, hindi naman ako mahirap pasayahin. Kung may nagbigay nga sa'kin ng Snickers? siguro maiiyak ako hehe.


Nakakatuwa lang isipin na ang daming dumagdag sa buhay ko ngayon maliban sa edad. Ang daming bagong mukha, meron pa nga hindi ko naman sobrang close eh binigyan pa ko ng pasta. Tingnan mo nga naman oh, yung mga ka-close ko nga wala "Happy Birthday lang" ano ba naman yan? hahahaha.


Sinalubong ko ang birthday ko - na naman- sa gitna ng trabaho. Nakakalungkot na kahit papano eh masaya din naman. At least productive ako ng kaarawan ko, hindi pa ko gumastos :) Hinatid pa ko ng mga kaibigan ko papasok at biruin mo pati pauwi. Sana lagi ko nalang birthday para libre ako palagi sa pamasahe.


Wish? Hindi ko nga alam kung ano ba ang wish ko? Nung nag-blow ako ng candle sa AK cake kung ano lang yung pumasok sa isip ko, yun na yung winish ko. Actually hindi nga wish kasi nag-thank you lang ako para sa lahat ng taong sumurpresa sa'kin nung gabing yun sabi ko sana i-bless sila dahil naalala nila ko. Wish ba yun? Parang hindi siya para sa'kin? hahaha. Ang labo parin?!


Sabi nga nila "When it rains, you're gonna get wet" char! 'it pours' :) dami lang blessings ngayon and i'm super-duper thankful. Hindi ko makuhang magreklamo kahit na sa gitna ng umaga eh may nangungulit sa'kin para sa isang raket eh ayos lang. Napaka-enggrata ko naman kung sakali man. Kaya habang marami, GO lang! :))) Hindi ko tatanggihan kung kaya ko naman. Alam ko kung papaano mawalan, kaya sobrang na-aapreciate ko pag-meron at maraming meron kaya pasok lang, bukas ang aking pinto para sa marami pang blessings at alam ko marami pa, kine-claim ko na :)))


Alam ni Lord kung gaano ko na-appreciate ang 10,227th day ko. Kahit wala masyadong ganap, ayos lang. The mere fact na tumuntong na naman ng isang hakbang ang orasan ko at humihinga pa ko eh marami ng dahilan para ipagpasalamat.


Ang hirap i-sum up ng mga nangyari sa buong 27 years ng buhay ko. Ang mga natutunan ko sa mga paulit-ulit na pagkakamali, ang mga nakasama ko, ang mga naka-away ko, ang mga naging ka-trabaho ko, ang mga napuntahan ko, ang mga bago kong nakilala, ang mga bago kong ginagawa at ang mga bago kong ginugustong gawin at madami pang naiisip sa buhay. Pero sa lahat ng mga naging bago, ito parin naman ako. Marami pa rin ang nag-stay sa aspeto ng pagiging AKO.


Kahit na maraming lumang tao ang wala ngayon sa tabi ko, which makes me really sad. Binabalanse lang daw ng panahon ang buhay ko. Oo, ganun kabilis magbago ang panahon, parang kahapon lang nung nakaraang birthday ko at ngayon biruin mo 28 na ko? Ilang taon nalang at mawawala na ko sa kalendaryo. Pero kung iisipin ko madami man ang mga nasayang kong panahon tulad ng pag-aaral ng matino at relasyon? Ayokong magsisi dahil wala namang point na para pagsisihan pa. Hindi siguro AKO ngayon kung nagawa ko lahat ng mga dapat noon.


Everything happens for a reason. Lahat naman tayo eh naniniwala jan.


Kung bakit single pa rin ako? tanong ko rin yan? Wala pa rin nagtatangkang dumamay sa mga kabaliwan ko sa buhay. Marami pa daw kasi ako kailangan i-fix sa sarili ko at siguro marami pa ding inaayos sa buhay ang lalaking makakasama ko para tulungan din akong ayusin ang mga dapat ayusin sa sarili ko at siya na din siguro para magkatulungan kami.. hahaha ang labo parin?! Ewan ko, hindi ko naman priority yan, kahit na ayaw maniwala ng mga nakapaligid sa'kin. Bilang mag-isa lang daw ako eh kailangan ko ng kasama sa buhay. Hindi ata ganun yun. Hindi lang ata dapat dahil lang dun. Tanong ko din sa sarili ko kung kelan ko ba masasabi ang mga katagang "You complete me!"? Ewan ko din. O di naman kaya eh kelan ko ba maririnig ang "The world as I see it line na kinakanta sa'kin o kaya tulain nalang sa'kin kung hindi man siya marunong kumanta?" hahaha. Ewan ko din. Malay mo sa 11,000th day ko eh bigla nalang sumulpot yan. Mas excited pa ata ang mga kaibigan ko kesa sa'kin. Kulang nalang eh tuksuhin ako sa may asawa magkaron lang ako ng malisya hahaha. Ang labo parin?!


Bahay? sana makamit ko na ngayong bagong taon ko. Ito ata ang mas kailangan ko :) Yung masasabi ko talagang AKIN.


At ang magandang buhay, alam ko malapit-lapit na din ako diyan. Nasa limbo lang daw ako ngayon ng "magandang buhay", hindi ko lang siguro ma-appreciate o matawag talaga na maganda dahil sa sobrang dami ko pang gustong gawin, pero sa simpleng pananaw, maganda-ganda naman ang buhay ko, ayokong magcompare, pero base lang sa mga tinatamasa ko ngayon, hindi lang sa kasaktuhan sa pera na minsan ay sobra pa pero sa kasaktuhan na din sa kasiyahan sa buhay. Simple lang naman talaga ang mga pangarap ko kaya madali akong mapangiti ng buhay :)


Thank you Lord sa panibagong bilang, patunay lang na binibigyan mo naman ako ng panibagong project para gawin ang aking ika-dalawamputwalong pelikula. Hindi ko mapapangakong magiging blockbuster hit pero isa lang ang sigurado...


hindi ito magiging flop! And I will continue to shine!!! Yeyz!!!